Γεγονότα Ζωής .

 

Το 1892 στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, ένας 18χρονος φοιτητής πάλευε να πληρώσει τα δίδακτρα του. Ήταν ορφανός και δεν ήξερε πού να βρει χρήματα, ωστόσο σκέφτηκε μια έξυπνη ιδέα.

Αυτός και ένας φίλος του αποφάσισαν να διοργανώσουν μια μουσική συναυλία στην πανεπιστημιούπολη για να συγκεντρώσουν χρήματα για την εκπαίδευσή τους. Προσέγγισαν τον σπουδαίο πιανίστα Ignacy J. Paderewski και ο μάνατζέρ του ζήτησε αμοιβή 2000 $ για το ρεσιτάλ πιάνου.

Έτσι, τα αγόρια άρχισαν να εργάζονται για τη συναυλία. Αλλά δυστυχώς, πωλούν μόνο εισιτήρια με συνολική συλλογή 1600 $.

Πήγαν στον Paderewski και του έδωσαν ολόκληρα 1600 $, συν μια επιταγή για το υπόλοιπο 400 $ και υποσχέθηκαν να τιμήσουν την επιταγή το συντομότερο δυνατό.

Αλλά «Όχι», είπε ο Παντερέφσκι. Έσκισε την επιταγή και είπε στα δύο αγόρια: «Εδώ είναι τα $1600. Παρακαλούμε αφαιρέστε τα έξοδα που έχετε κάνει. Κρατήστε τα χρήματα που χρειάζεστε για τις αμοιβές σας. Και δώσε μου ό,τι έχει απομείνει».

Τα αγόρια ξαφνιάστηκαν και τον ευχαρίστησαν θερμά. Ήταν μια μικρή πράξη καλοσύνης. Αλλά τους σημάδεψε ξεκάθαρα ότι ο Paderewski είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος. Γιατί να βοηθήσει όταν δεν τους ήξερε καν;

Ο Paderewski αργότερα έγινε πρωθυπουργός της Πολωνίας. Ήταν ένας σπουδαίος ηγέτης, αλλά δυστυχώς όταν ξεκίνησε ο Παγκόσμιος Πόλεμος, η Πολωνία ερήμωσε. Υπήρχαν περισσότεροι από 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι που πεινούσαν στη χώρα του και δεν υπήρχαν χρήματα για να τους ταΐσουν.

Ο Paderewski απευθύνθηκε στην Υπηρεσία Τροφίμων και Αρωγής των ΗΠΑ για βοήθεια. Άκουσε ότι υπήρχε ένας άντρας που λεγόταν Χέρμπερτ Χούβερ — ο οποίος αργότερα έγινε πρόεδρος των ΗΠΑ.

Ο Χούβερ συμφώνησε να βοηθήσει και έστειλε γρήγορα τόνους σιτηρών τροφίμων για να ταΐσει τον πεινασμένο πολωνικό λαό.

Η συμφορά αποφεύχθηκε. Ο Paderewski ανακουφίστηκε και αποφάσισε να πάει απέναντι για να συναντήσει τον Hoover και να τον ευχαριστήσει προσωπικά.

Όταν ο Παντερέφσκι άρχισε να ευχαριστεί τον Χούβερ για την ευγενική του χειρονομία, ο Χούβερ παρενέβη γρήγορα και είπε: «Δεν πρέπει να με ευχαριστείτε κύριε Πρωθυπουργέ. Μπορεί να μην το θυμάστε αυτό, αλλά πριν από αρκετά χρόνια, βοηθήσατε δύο νεαρούς φοιτητές να περάσουν από το κολέγιο. Ήμουν ένας από αυτούς».

Όλοι συναντάμε τέτοιες καταστάσεις στη ζωή μας. Και οι περισσότεροι από εμάς σκεφτόμαστε «Αν τους βοηθήσω, τι θα γίνει με εμένα;» Αλλά οι πραγματικά σπουδαίοι άνθρωποι θα σκεφτούν: «Αν δεν τους βοηθήσω, τι θα τους συμβεί;» και δεν περιμένουν κάτι σε αντάλλαγμα. Το κάνουν γιατί νιώθουν ότι είναι το σωστό. Συνεχίστε να βοηθάτε τους άλλους γιατί το Καλό Κάρμα πάντα θα επιστρέφει.