Σε 100 χρόνια το 2124 άγνωστοι θα ζουν στα σπίτια μας που παλέψαμε τόσο σκληρά να χτίσουμε, και θα κατέχουν όλα όσα έχουμε σήμερα. Όλα τα υπάρχοντά μας συμπεριλαμβανομένου του αυτοκινήτου στο οποίο ξοδέψαμε μια περιουσία, πιθανότατα θα είναι σκραπ, στα χέρια ενός άγνωστου συλλέκτη.
Οι απόγονοί μας δύσκολα θα ξέρουν ποιοι ήμασταν, ούτε θα μας θυμούνται. Πόσοι από εμάς γνωρίζουμε τον πατέρα του παππού μας;
Αφού πεθάνουμε, θα μας θυμούνται για μερικά ακόμη χρόνια, μετά θα είμαστε απλώς ένα πορτρέτο στο ράφι κάποιου και λίγα χρόνια αργότερα, η ιστορία, οι φωτογραφίες και οι πράξεις μας θα εξαφανιστούν στη λήθη της ιστορίας. Δεν θα είμαστε καν αναμνήσεις.
Αν σταματούσαμε μια μέρα για να αναλύσουμε αυτές τις ερωτήσεις, ίσως να καταλαβαίναμε πόσο αδαή και αδύναμο ήταν το όνειρο να τα πετύχουμε όλα.
Αν μπορούσαμε να σκεφτούμε μόνο αυτό, σίγουρα οι προσεγγίσεις μας, οι σκέψεις μας θα άλλαζαν, θα ήμασταν διαφορετικοί άνθρωποι.
Πάντα να έχετε περισσότερο, χρόνο για ότι είναι πραγματικά πολύτιμο σε αυτή τη ζωή.
Θα τα άλλαζα όλα αυτά για να ζήσω και να απολαύσω τις βόλτες που δεν έκανα ποτέ, αυτές τις αγκαλιές που δεν έδωσα, αυτά τα φιλιά για τα παιδιά μας και τους αγαπημένους μας, αυτά τα αστεία που δεν είχαμε χρόνο.
Αυτές θα ήταν σίγουρα οι πιο όμορφες στιγμές που θα θυμόμαστε, άλλωστε θα γέμιζαν τη ζωή μας με χαρά.
Και το σπαταλάμε μέρα με τη μέρα με απληστία, απληστία και μισαλλοδοξία.
Post a Comment
Post a Comment