Τύμπανος και Αργιθέα είναι λέξεις και έννοιες στενά συνδεδεμένες με τη ζωή των Αργιθεατών, ακόμα και με το Θάνατο εκεί στη φυσική σύνδεσή τους!!!

Ορος Τυμπανος Αργιθεα

Κι αυτό γιατί το πέρασμά του εκείνα τα χρόνια με τους φοβερούς χειμώνες, ακόμα και άλλους μήνες, ήταν πέρασμα κυριολεκτικά θανάτου κι όποιος γλίτωνε. Δεν σήκωνε αντρειά, δε σε ήθελε όμως και κιοτή. Δεν έπρεπε να αψηφάς τους κινδύνους του. Ήθελε να τον λογαριάζεις.

Στη στοιχειωμένη χαράδρα εκεί κάτω από τις Ορσίδες και τη Μπάρα έφαγαν οι σβάρνες(χιονοστιβάδες) του τους περισσότερους, Αργιθεάτισσες και Αργιθεάτες. Μια φορά από τους 19 που ήταν παρέα κράτησε μαζί του τους 17 και επέζησαν μόνο 2 για να μολογήσουν το μεγάλο κακό. Ήταν το μοναδικό, το αναγκαστικό πέρασμα για να πας κείθε και να γυρίσεις.
Στις 21 Ιανουαρίου 1967 η Αργιθέα θρήνησε 4 παλικάρια της που χάθηκαν εκεί στις Ορσίδες του φοβερού Τυμπάνου από χιονοστιβάδα. Τους πήρε κοντά στα μεσάνυχτα
«η σβάρνα» (όπως εμείς την ξέρουμε) και τους κατέληξε στο Κακόρεμα, πάνω από τη Δρακότρυπα. Αρνητική η μοίρα, τους έκοψε το νήμα της ζωής στον ανθό της ηλικίας τους κι άφησαν πίσω τις οικογένειές τους και όλους μας στα Χωριά να κλαίμε.

Οι Ανθηριώτες Θεοφάνης Θεοδωράκης του Αθανασίου ετών 28 (πατέρας 2 ανηλίκων και με τη σύζυγο Μαρίνα έγκυο στο τρίτο τους παιδί), Δήμος Κωφός του Βαΐου ετών 19, Βλάσης Πατσιαούρας του Ηλία ετών 22- στρατιώτης υπηρετών στην Κύπρο και τελών εν αδεία- συναντήθηκαν στο Μουζάκι αργά το απόγευμα του μοιραίου Σαββάτου και νιώθοντας μέσα τους το σφρίγος να τους κάνει δυνατούς, μα και την ώρα να βρεθούν νωρίτερα στα σπίτια τους πήραν την απόφαση να ταξιδέψουν και να γείρουν το χιονισμένο Τύμπανο μέσα στη νύχτα.
Στην παρέα τους προστέθηκε και ο μπάρμπα Βαγγέλης Στούμπος που πηγαινο-έφερνε το ταχυδρομείο, έμπειρος στο πέρασμα του φοβερού βουνού και στις 9 το βράδυ πέρασαν μέσω Βατσουνιάς-Δρακότρυπας προς το Σιαφάκα και τον Καλέτσιο και συνέχισαν την πορεία τους προς τις Ορσίδες.

Εξ αριστερών προς τα δεξιά όπως βλέπουμε τα 4 αδικοχαμένα παλικάρια της Αργιθέας : Ο Φάνης Θεοδωράκης(Καναβός), ο Επιλοχίας του
Ε. Σ Βλάσης Πατσιαούρας , ο Δήμος Κωφός και ο διασώστης Ηλίας Πατσιαούρας που έδωσε επάνω στο υπέρτατο καθήκον τη δική του ζωή .

Οι τρεις νέοι προπορεύονταν και οι φωνές τους με τα αστεία ακούγονταν από τον ακολουθούντα μπάρμπα Βαγγέλη ως κάποιο σημείο που μετά άκουσε μέσα στη νύχτα έναν αέρα και ύστερα έχασε την επαφή μαζί τους. Τους καλούσε φωνάζοντας με τα μικρά τους ονόματα, μα πουθενά ακοή. Τότε κατάλαβε πως ο αέρας που άκουσε λίγο πριν ήταν από τη σβάρνα(έτσι λέγαμε τις χιονοστιβάδες στην Αργιθέα) που παρέσυρε τους τρεις νέους στις πλαγιές και τους κατέβασε στις χαράδρες του Κακορέματος.

Αφού για λίγη ώρα ακόμα φώναζε και δεν άκουγε κανέναν κατάλαβε πλέον πως το μεγάλο κακό είχε γίνει. Η πείρα που είχε του είπε να απομακρυνθεί από τις Ορσίδες προς τη Μπάρα και από εκεί, βάζοντας όσες δυνάμεις είχε και παλεύοντας με μέτρα χιόνι κατάφερε μετά τρεις ώρες να φτάσει σχεδόν ξυλιασμένος στην Αργιθέα (γνωστό Κνίσσοβο) και με τρεμάμενη φωνή που μόλις έβγαινε ίσα που μολόγησε την τραγωδία και έπεσε λιπόθυμος.
Στο Κνίσσοβο με τρείς πυροβολισμούς (σύνθημα κινδύνου) σήμαναν συναγερμό ο παπά Βασίλειος Γώγος με τον Ηρακλή Καλλιώρα ειδοποιώντας και το Αστυνομικό Τμήμα Ανθηρού. Όλη νύχτα, σπίτι με σπίτι και μυστικά να μη μάθουν οι οικογένειες των χαμένων , ειδοποιήθηκαν οι άντρες και περί τους 80 Ανθηριώτες κίνησαν για τον Τύμπανο παίρνοντας μαζί τους φτυάρια, τριχιές και καναβιές και αξίνες. Οι Κνισσοβίτες με επικεφαλής τον παπά Βασίλη συνάχτηκαν, φόρεσαν κουκούλες και χειρόκτια, πήραν και τα απαιτούμενα διασωστικά μέσα που διέθεταν και κίνησαν μέσα στη νύχτα για τη διάσωση.

Ανάμεσά τους και οι Ηλίας Πατσιαούρας, Ηλίας Μπίνας και Τάκης Σκουμής. Με τον παγωμένο αέρα που έψηνε τα πνευμόνια τους ανηφόρισαν προς Κορομηλιές –Βρύση Κάκαρη και γέρνοντας τον αυχένα στον Αέρα Τυμπάνου κατηφόρισαν προς τη Μπάρα και τις Ορσίδες.
Ο αέρας ανεμοστροβίλιζε το χιόνι στήνοντας φρύδια. Στην τρομερή αυτή προσπάθεια για τη διάσωση η μοίρα έγραφε παιγνίδι θανάτου για έναν ακόμα Αργιθεάτη. Δεν είχε χορτάσει με τους τρεις κι ήθελε και τέταρτο. Εκεί στις Ορσίδες προπορεύονταν ο Ηλίας Μπίνας και μόλις πέρασε πίσω του ήρθε η χιονοστιβάδα και ο αέρας της παρέσυρε δύο Αργιθεάτες-Κνισσοβίτες. Αυτοί ήταν ο Ηλίας Πατσιαούρας, 32 χρονών έγγαμος και πατέρας 3 παιδιών (Κωνσταντινιά-Λάμπρος και Βασιλική) και ο συγχωριανός του Τάκης Σκουμής, πατέρας τριών κοριτσιών (Ευαγγελή, Μαίρη και Ντίνα) που γλίστρησαν από τον αέρα μικρής χιονοστιβάδας και κυλίστηκαν στην παγωμένη πλαγιά. Ο Τάκης Σκουμής, που είχε τύχη, πιάστηκε από τα πατοκλώναρα ενός έλατου και κρατήθηκε σχεδόν στο χείλος της χαράδρας ώσπου κατέβηκαν και τον ανέσυραν. Δυστυχώς για τον Ηλία Πατσιαούρα η μοίρα ούτε τον αγώνα του για την ανεύρεση και διάσωση των συμπατριωτών του δε σεβάστηκε. Άφησε το Χάροντα και τον πήρε επάνω στο υπέρτατο καθήκον. Οι υπόλοιποι Αργιθεάτες πάγωσαν στο γκρέμισμα και το χαμό στο βάραθρο και αυτού του παλικαριού, μα δεν πτοήθηκαν και ξεκίνησαν το κατέβασμα.
Υπήρχε άμεσος κίνδυνος να γλιστρήσουν και άλλοι και ο έμπειρος παπά Βασίλης Γώγος για να τους ανακόψει τράβηξε το πιστόλι του και πυροβόλησε στον αέρα φωνάζοντας: «πίσω ορέ, πίσω θα χαθούμε όλοι». Έτσι πειθάρχησαν οι διασώστες και αποφεύχθηκε νέα τραγωδία με δεκάδες ίσως νεκρούς- είχαν ήδη μπει στις απόκρημνες και κατάχιονες πλαγιές και οι Ανθηριώτες. Κοντοστάθηκαν και συσκέφθηκαν για λίγο, ανασυγκροτήθηκαν κι ύστερα συνέχισαν την προσπάθεια με τσαπιά και φτυάρια κόβοντας το παγωμένο χιόνι σκαλοπάτια και κατεβαίνοντας βήμα - βήμα την πλαγιά κάτω από τα ελατάκια στις Ορσίδες.
Μέτρα το χιόνι που είχε στοιβαχτεί στο Κακόρεμα από τη χιονοστιβάδα. Το ξημέρωμα της 22.1.1967 οι διασώστες Αργιθεάτες βρήκαν σε μεγάλο βάθος τους Θεοδωράκη(ή Καναβό) Θεοφάνη και Βλάση Πατσιαούρα. Όπως δε λέγεται από αυτόπτες μάρτυρες ο Βλάσης, στο σημείο που κατέληξε, πρέπει να ήταν ακόμα ζωντανός αφού με τα χέρια του είχε προσπαθήσει να ανοίξει το χιόνι και να βγει, μα δεν τον άφησε. Με πρόχειρα φορεία και τρομερή προσπάθεια άρχισε η μεταφορά τους τον ανήφορο που κράτησε ως το απόγευμα.

Το Χωριό μας, το Ανθηρό και όλη η Αργιθέα, με την είδηση ότι βρήκαν το Φάνη και το Βλάση νεκρούς, ενώ ως τότε ήταν βουβό με την ελπίδα να βρεθούν ζωντανοί, ξέσπασε σε θρήνο που έσκιζε τα ουράνια. Ταυτόχρονα προσεύχονταν να είχαν σωθεί τα άλλα δύο παλικάρια, ο Δήμος Κωφός και ο Ηλίας Πατσιαούρας που και εκείνοι-δυστυχώς-βρέθηκαν νεκροί μετά από μια βδομάδα από τις δυνάμεις των ΛΟΚ(ακόμα και εμπρηστικές βόμβες λέγεται πως χρησιμοποίησαν για να λυώσουν τα χιόνια) που ήρθαν και από τους Αργιθεάτες και τους από Δρακότρυπα και Βατσουνιά διασώστες. Τους Ανθηριώτες νεκρούς μας δεν άφησαν ο φοβερός Τύμπανος και ο φοβερός χειμώνας να τους μεταφέρουμε στο Χωριό και να τους ενταφιάσουμε. Τους σκέπασε το χώμα της Δρακότρυπας μετά από μια σύντομη, λόγω των καιρικών συνθηκών, τελετή.

Ο χαμός των τεσσάρων παλικαριών, αν και πέρασαν από τότε 45 ολόκληρα χρόνια, έχει σημαδέψει τις καρδιές όλων μας. Ο Βλάσης Πατσιαούρας, γείτονάς μου στο Καρνέσι Λαγκαδίου Ανθηρού και συγγενής, ερχόταν με άδεια από την Κύπρο όπου υπηρετούσε στρατιώτης και η λαχτάρα να φτάσει στους γερόντους γονείς του(την Πατρούλα και τον Ηλία) και τα αδέρφια του να τους χαρεί και να τον χαρούν και να επιστρέψει στην Κύπρο τον έκανε να κινήσει νύχτα και μέσα στα χιόνια, πορεία που τελικά ήταν πορεία στο θάνατο. Το ίδιο και ο Φάνης που είχε πίσω την έγκυο σύζυγο Μαρίνα με δυο παιδιά(το Θανάση και τη Βαρβάρα ) και ένα στην κοιλιά (γεννήθηκε μετά το χαμό του και πήρε το όνομά του-Θεοφάνης). Κι ο Δήμος Κουφός ήθελε να ’ρθουν στο Χωριό το νωρίτερο, στους γονείς και τα αδέρφια του. Νέοι και δυνατοί όπως ήταν, έγιναν παρέα μαζί με τον μπάρμπα Βαγγέλη Στούμπο και ξεκίνησαν για τη Σκλάταινα. Πέρασαν από το χάνι στον Καλέτσιο, ήπιαν ένα τσάϊ να ζεσταθούν και πήραν τον ανήφορο για τις Ορσίδες….μα δεν έγειραν ποτέ τον Τύμπανο… Τους πήρε με τη φονική χιονοστιβάδα του και τους έστειλε «να κοιμηθούν» στο βάθος της χαράδρας, στο Κακόρεμα.

Τα χρόνια πέρασαν, το βαρύ Κράτος αναγκάστηκε και άλλαξε τη διαδρομή του αυτοκινητόδρομου το 1970 από Δρακότρυπα αριστερά προς Οξυά και με νέο πέρασμα του Τυμπάνου από Ογκλάβια - Αυχένα - Γιάννου προς Κορομηλιές - Αργιθέα.
Όμως ο Τύμπανος παραμένει Τύμπανος και τους 4-5 μήνες του χειμώνα δύσκολα δίχως αλυσίδες γέρνει αυτοκίνητο λόγω του χιονιού και κυρίως λόγω πάγου-τη δε νύχτα τούτο είναι απόπειρα αυτοκτονίας. Μετά το απόγευμα και κυρίως μετά το σουρούπωμα όποιος ξεκινάει και ταξιδεύει να περάσει τον Τύμπανο, το ρισκάρει. Μόνο 11 με 12 η ώρα μεσημέρι και μετά γέρνεις και αφού τα μηχανήματα έχουν καθαρίσει.
Η παλιά διαδρομή του Τυμπάνου – έχω την προσωπική εμπειρία αφού την έκανα και με τα πόδια και με το φορτηγό του Πανανού+ και του Κορλού+, και ιδίως αυτή από τη Μπάρα προς τις Ορσίδες φέρεται στοιχειωμένη αφού εκεί «έφαγε» τους περισσότερους από τους 43 νεκρούς της Αργιθέας.
Εκεί λέγεται πως ο ανεμοστρόβιλος άρπαξε και έστειλε στο Κακόρεμα ολόκληρο συμπεθεριό κάπου από την Άρτα και γλίτωσε μόνο η νύφη που έφτασε στο Κνίσοβο και μολόγησε το συμβάν. Οι παλιότεροι στο πέρασμά τους από εκεί, ακόμα και καλοκαίρι, λένε πως άκουγαν φωνές από τους αδικοχαμένους…

Οι Αργιθεάτες με την αλλαγή του δρόμου μέσω Οξυάς παράτησαν την παλιά και φονική διαδρομή. Μα και από αυτή τη διαδρομή υπήρξαν νεκροί στα χιόνια. Τελευταία χάθηκε και ένας υπάλληλος-χειριστής της Νομαρχίας Καρδίτσας την ώρα του καθήκοντος ονόματι Πέτρος Λούκας από το Λαμπερό.
Οι της Οξυάς κάτοικοι – αδέρφια της Αργιθέας!!! - ήταν σε μόνιμη βάση διασώστες και κουβαλούσαν τους παγωμένους και μισοπεθαμένους Αργιθεάτες στα σπίτια τους να τους ζεστάνουν, να τους στεγνώσουν, να τους ταΐσουν, να τους ξημερώσουν και την άλλη μέρα να τους γείρουν στη ράχη.
Οι τραγικές αυτές εμπειρίες έκαναν τους Αργιθεάτες να σηκώσουν φωνή απέναντι στο σκληρό Κράτος. Έτσι με τους Συλλόγους τους σε συνεννόηση και με Κοινοτάρχες συντάχθηκαν υπομνήματα και ζητήθηκε αρχές του 1970 η διάνοιξη ΣΗΡΑΓΓΑΣ στον ΤΥΜΠΑΝΟ για να μην αποκλείεται ποτέ οδικά η περιοχή της Δυτικής και Νότιας Αργιθέας και η σύνδεση του Νομού Καρδίτσας με το Νομό Άρτας μέσω Γέφυρας Κοράκου.

Μα εις μάτην. Έως και σήμερα η ΣΗΡΑΓΓΑ ΤΥΜΠΑΝΟΥ μελετάται και παίζονται πολιτικά και ψηφοθηρικά παιχνίδια διανομαρχιακά-Περιφερειακά, Κομματικά, Βουλευτικά, Δημοτικά και πάει λέγοντας…Μας φλόμωσαν αυτά τα χρόνια στο ψέμα όλοι τους και ανερυθρίαστοι…
Πρόσφατα, το Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011, πραγματοποιήθηκε, ύστερα από πρόσκληση των Δημάρχων Μουζακίου και Αργιθέας κ. κ. Γιώργου Κωτσού και Χρήστου Καναβού, σύσκεψη στο Μουζάκι για δυο μεγάλα ζητήματα που απασχολούν εδώ και χρόνια την Περιφερειακή Ενότητα Καρδίτσας, και όχι μόνον. Τα θέματα αυτά είχαν σχέση με τα μεγάλα αναπτυξιακά έργα δηλαδή το πολύπαθο έργο της εκτροπής του Άνω ρου του Αχελώου προς τη Θεσσαλία και το χρονίζον θέμα της επίσης πολύπαθης Σήραγγας Τυμπάνου.......

Κλείνοντας με τα παραπάνω στη μνήμη των τεσσάρων αδικοχαμένων παλικαριών 45 ολόκληρα χρόνια από τότε(συμπίπτει φέτος ακριβώς Σαβατοκύριακο, όπως τότε ), αλλά και όλων όσων χάθηκαν στα χιόνια του Τυμπάνου, θέλω να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στους κατοίκους της Δρακότρυπας, της Βατσουνιάς, της Οξυάς και της Αργιθέας για την βοήθεια που έδωσαν εκείνα τα δύσκολα χρόνια στις Αργιθεάτισσες και στους Αργιθεάτες οδοιπόρους που ανεβοκατέβαιναν τον Τύμπανο με το ποδάρι και ζαλικωμένοι μέσα στα χιόνια, στα κρύα και στις βροχές!!!
Ένα τρισάγιο απαιτείται ή μάλλον επιβάλλεται την ημέρα αυτή στο Μνημείο των Αδικοχαμένων στα χιόνια Αργιθεατών, στη μνήμη των 4 παλικαριών – στη μνήμη όλων!!!

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ-Πηγή -

Αργιθέα:Μνήμες 45 χρόνια μετά την τραγωδία στις Ορσίδες
"Η σήραγγα του Τυμπάνου στο ψυγείο - Δικαίωση ζητούν οι 44 νεκροί μας"
Γράφει ο Μενέλαος Νικ. Παπαδημητρίου
Δικηγόρος Αθηνών - Συγγραφέας
Αθήνα, 12 Ιανουαρίου 2012

Για να διαβάσετε όλο το άρθρο
Πηγή(aetostz.blogspot.com)

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΣΧΟΛΙΟ-karditsiotikamaslatia.blogs

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------–----------------------------------