🔴Αναμνήσεις / Καθαρά Δευτέρα στον ποταμό Καράμπαλη – Περίπατος στο Ανάχωμα .

 

Η παραποτάμια περιοχή από την Παπαράτζα ως τη γέφυρα Καράμπαλη («ανάχωμα»), ως χώρος κατάφυτος αλλά υποβαθμισμένος, παρά το γεγονός ότι βρίσκεται στα όρια της πόλης και συνδυάζει το σπάνιο γι’ αυτήν υδάτινο στοιχείο

Από ένα, ανεκτίμητης αξίας  βιβλίο του κ. Φώτη Βογιατζή, «ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΚΑΡΔΙΤΣΑ» τόμος Α΄ (έκδοση δήμος Καρδίτσας)  είναι το απόσπασμα που ακολουθεί:

«Καράμπαλης και Καθαρά Δευτέρα»

 
 Τάκης Βασιλείου «Την Καθαρά Δευτέρα το έθιμο ήταν να πάμε όλοι κατά μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής ως την σιδερένια γέφυρα του Καράμπαλη όπου και στρατοπεδεύαμε. Εκεί ήταν το τέρμα της πορείας κι εκεί (και όχι μόνο εκεί) γινόταν το γλέντι και το φαγοπότι με χαλβάδες και σαρακοστιανά. Υπήρχαν λαϊκές ορχήστρες με σαντούρια, λαούτα και κλαρίνα. Θυμάμαι την παρέα του θείου μου Τσαπή, με τους αδελφούς Γιαμόπουλου, με  τον Καυχίτσα που είχε τον φούρνο, με το μονόφθαολμο Κίτσιο  Γεροντόπουλο, με τον Νίκο το Μπακόλα, που ήταν  πολύ γλετζέδες. Μια άλλη παρέα πολύ ζωντανή ήταν αυτή του Πελοπίδα Χαντζιάρα με τους αδελφούς Καραγιάννη, τον Μαγγίνα, τους Ηλία και Λέοντα Κοέν και άλλους. Την Καθαρά Δευτέρα ξεφάντωναν. Χόρευαν με την συνοδεία  των μουσικών ζεϊμπέκικα, χασαποσέρβικα, τσιφτετέλια…

«Το τέρμα όπως είπα, ήταν η γέφυρα Καράμπαλη. Το έθιμο ήταν να την περάσεις με τα πόδια ως απέναντι. Το δύσκολο ήταν να περπατήσεις ως το  τέλος πάνω στις ράγες του τρένου, ενώ κάτω απ΄τα πόδια σου κυλούσαν ορμητικά τα νερά του Καράμπαλη, το δε ύψος  της γέφυρας ήταν πολλά μέτρα πάνω απ΄το ποτάμι. Πολύ ευκολότερο ήταν να περπατήσεις πάνω στην «σιδηροσανίδα» , που ήταν κάπου 25 πόντους πλάτος, αυτό ήταν αρκετά ευκολότερο. Όμως πολλοί ζαλίζονταν και κάμποσοι έπεσαν στο ποτάμι και τραυματίστηκαν. Θυμάμαι έναν που τον πήγαν στην τότε κλινική Τσούτσου. Άλλοι διέσχιζαν το ποτάμι καβάλα στ΄άλογα…


Στον Καράμπαλη κατέληγε και το γαϊτανάκι. Ξεκινούσε ο χορός των μεταμφιεσμένων μετά το τέλος της εκκλησίας, χόρευαν στις διάφορες συνοικίες και αφού γινόταν μια διακοπή το μεσημέρι, κατέληγαν στη γέφυρα, όπου έκαναν δύο – τρεις φορές, αλλά και καθ΄ οδόν, την σχετική χορευτική επίδειξη.

Το γαϊτανάκι  το χόρευαν την προπολεμική περίοδο με σφυρίχτρα, χωρίς τραγούδια. Τον ρυθμό τον έδινε ένας ντυμένος Σαρλώ, με ρεδιγκότα και ψηλό καπέλο, αυτός έδινε τον ρυθμό («σλόου»!) και χόρευαν τα ζευγάρια, άντρες και γυναίκες. Θυμάμαι να δίνουν το ρυθμό ο Σωκράτης Χαρίτος, ο Κλεάνθης Ζαφειρόπουλος, ο Όμηρος Μασίκας, ο Μένιος Νεστορίδης, ο οποίος την Κυριακή  και την Καθαρά Δευτέρα έβγαζε και λόγους κωμικούς στην πλατεία σατιρίζοντας την κοινωνία της Καρδίτσης! Όταν τελείωνε το γαϊτανάκι, φόρτωναν το κοντάρι και τις κορδέλες στον ώμο και γύριζαν πίσω».

1