Καρδιτσιώτικα Μασλάτια

Ο ΑΟΚ αποτελεί ένα ιστορικό σύλλογο για το ποδόσφαιρο του νομού Καρδίτσας κυρίως λόγω της πορείας του κατά τη δεκαετία του 1970. Ιδρύθηκε  το 1966  στον  ΑΛΙΑΚ ΜΑΧΑΛΑ (ΠΑΛΕΡΜΟ-ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ)και ουσιαστικά πρόκειται για τη συνέχεια του Π.Ο.Ε.Κ

 

Μεταξύ των ιδρυτικών μελών που δημιούργησαν τον ΑΟΚ, αναφέρονται οι Θ. Τσέλιος , Γ. Θώδης, Φ. Μπουζώνης, Β. Κάβος, Γ. Γαλάνης, Ι. Ακρίδας, Ι. Μαρσέλ κλπ. Γρήγορα η νέα διοίκηση κινήθηκε στην πλαισίωση μεγάλων ταλαντούχων ποδοσφαιριστών όπως των Γ. Θώδη, Η. Σίσκου, Θ. Σιατήρα, Φ. Μπουντόλου, Πίτσαβου, Κολοβού, Β. Τσιαμούλη, Γ. Κοιλούκο, Τ. Γκοτζίδη, Θ. Παλάντζα κ.λ.π.

Οι αναμετρήσεις εκείνης της περιόδου 1970 εναντίον της συμπολίτισας Αναγέννησης έχουν καταγραφεί στις μνήμες των φιλάθλων της πόλης. Χαρακτηριστικό είναι πως όταν οι δύο ομάδες της αναμετρώνταν, η πόλη χωρίζονταν στα δύο.

Κάθε χρόνο από την ίδρυση του το 1966 ο ΑΟΚ ανέβαινε και μια κατηγορία

Το 1971 στη Β΄ Εθνική και για μεγάλο διάστημα ήταν επικεφαλής στη βαθμολογία του Βορείου ομίλου.

Στον αγώνα με τη Δόξα Δράμας μια ομάδα που τα προηγούμενα χρόνια πρωταγωνιστούσε στην Α΄Εθνική, στο Ά ημίχρονο η ομάδα του ΑΟΚ να προηγείται μόνο με 3-0 καθώς μέσα στο γήπεδο γίνονται όργια από τους Κοιλούκο,Θώδη,Σιατήρα, Τσιαμούλη, Σίσκο, και τους άλλους

θα απέκλειε από το κύπελο και τον Παναθηναϊκό του Γουέμπλεϋ αν μετρούσε κανονικό γκολ του Σιατήρα όταν η μπάλα είχε περάσει μισό μέτρο τη γραμμή.

 

Κοιλούκος Γεώργιος-Τσέλιος Θωμάς

Στην Ελλάδα όταν ακούμε για Έλληνες αθλητές τένις το μυαλό μας πηγαίνει στον Στέφανο Τσιτσιπά και τη Μαρία Σάκκαρη. Υπάρχει όμως ακόμα ένας αθλητής που διαπρέπει στους… καροτσάτους όπως λέει και ο ίδιος.

Ο Καρδιτσιώτης Στέφανος Διαμαντής διαπρέπει στο τένις με αμαξίδιο και μάλιστα έχει βρεθεί μέσα στην πρώτη εικοσάδα της παγκόσμιας κατάταξης (στο Νο17για την ακρίβεια).

Ας ξετυλίξουμε την πορεία του από τα πρώτα του βήματα στην Καρδίτσα. "Το τένις μπήκε στη ζωή μου σε ηλικία 8 χρονών, το 1995. Το μικρόβιο προέκυψε από τον πατέρα μου, που έπαιζε ερασιτεχνικά" μας είπε όταν του ζητήσαμε να θυμηθεί την πρώτη του επαφή με το άθλημα. Μια επαφή που έμελλε να εξελιχθεί σε σχέση ζωής.

Τα πρώτα δειλά βήματα στην Καρδίτσα έφεραν τον Στέφανο μπροστά σε μύθους του τένις αφού βρέθηκε στο Λος Άντζελες και είχε την ευκαιρία να γνωρίσει θρύλους του αθλήματος: "Το 1999 βρεθήκαμε για ένα μήνα στο Λος Άντζελες για προπονήσεις και τουρνουά. Εκεί κατάφερα να δω όσους θαύμαζα ως παιδί: Πιτ Σάμπρας, Φιλιππούση, Αγκασι. Η εμπειρία του να αντικρίζεις τα είδωλά σου είναι συγκλονιστική, πόσο μάλλον για ένα 12χρονο, που ήμουν εγώ τότε".

Όσοι τον ακολουθούν στα social media μπορούν εύκολα να καταλάβουν πως μία δόση τρέλας την έχει. Κάτι που επιβεβαιώνει και ο ίδιος: "Φυσικά και έχω δόσεις τρέλας, όπως όλοι μας άλλωστε. Και εκεί βρίσκεται και το νόημα. Στην ισορροπία. Σέβομαι τον εαυτό μου, τους γύρω μου και όλες οι τρέλες πια γίνονται με ασφάλεια και μέτρο. Από το τιμόνι μέχρι όποια άλλη τρέλα μπορεί να σκεφτεί ο καθένας μας".

Αυτό το τιμόνι ήταν που του χάρισε και το ‘μονοθέσιο’, όπως το αποκαλεί. Μάλιστα, για εκείνον η τρίτη φορά που ενεπλάκη σε ατύχημα ήταν και η… φαρμακερή. "Ένα το 2001, ένα το 2002 κι ένα τελευταίο το 2006, το μόνο στο οποίο έφταιγα. Πρωτοετής στο Πολιτικών Μηχανικών, πρώτο χρόνο φοιτητής"

Από την αρχή ήταν απόλυτα συνειδητοποιημένος για την αλλαγή που θα ερχόταν στη ζωή του, με μια ταυτόχρονη αίσθηση ανακούφισης μέσα στο σκηνικό: "Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν θα ξανά κουνήσω τα πόδια μου είπα μία φράση: «Πακέτο φάγαμε». Και ο πληθυντικός είναι επειδή είχα στο αμάξι κι άλλους τρεις. Ευτυχώς την έπαθα μόνο εγώ που οδηγούσα".

Χάζευα τα πιτσιρίκια και ζήλευα

Μόλις κάθισε η σκόνη από αυτό που του είχε συμβεί ήρθε ένα ερώτημα στο μυαλό του. Και τώρα τι κάνουμε; Ο δρόμος τον οδήγησε ξανά σε γνώριμα για εκείνον μονοπάτια αφού το τένις με αμαξίδιο έγινε η διέξοδός του.

«Κάπου ενάμισι χρόνο μετά, με νέα καθημερινότητα, με προσέγγισαν για άλλα αθλήματα και έτσι σκέφτηκα το τένις. Μέχρι τότε δεν ήξερα καν ότι υπάρχει το τένις με αμαξίδιο στην Ελλάδα. Μάλιστα, όταν πήγαινα Καρδίτσα, περνώντας από τα γήπεδα που προπονούμουν παλιά, χάζευα τα πιτσιρίκια να παίζουν και ζήλευα. Κι έτσι ήρθε ξανά το τένις.» περιγράφει ο Στέφανος Διαμαντής.

Έκτοτε το τένις με αμαξίδιο είναι ο τρόπος του να επανέλθει στο αθλητικό προσκήνιο. Το να φτάσει ένας αθλητής στο Ν17 της Παγκόσμιας κατάταξης προϋποθέτει πολλά. Ανάμεσα σε αυτά είναι και η στήριξη. Μόνο που, όπως θα καταλάβετε στις αμέσως παρακάτω γραμμές, αυτή αγνοείται.

Τον ρωτήσαμε πως αισθάνεται όταν ακούει τον Εθνικό ύμνο και η απάντησή του ήταν απόλυτα ειλικρινής: "Για το εθνόσημο στη φανέλα αισθάνομαι σεβασμό και περηφάνια. Στην ουσία, όμως, είναι απλά περισσότερα ρούχα στην ντουλάπα μου. Κι αυτό γιατί αντίστοιχα νιώθει και η χώρα για εμένα. Τι εννοώ με αυτό; Ταξιδεύω σε πολλές χώρες, κάθε φορά διαπιστώνω ότι συναθλητές μου από χώρες άνευ τενιστικής παράδοσης, εγκαταστάσεων ΑμεΑ, υγιούς κρατικής οικονομίας έχουν αντικειμενικά καλύτερη αντιμετώπιση από το κράτος αλλά και από τους συμπολίτες τους. Η υπερηφάνεια, λοιπόν, είναι κάτι σχετικό σε μία χώρα που οι αθλητές είναι μόνοι. Ναι, έχω ακούσει τον Εθνικό Ύμνο. Ναι, έχει σηκωθεί η σημαία στο εξωτερικό. Ναι, έχω ανατριχιάσει, αλλά για εμένα προσωπικά".

Κι όλα αυτά τα λέει ένας αθλητής που ουσιαστικά αφιερώνει όλη του τη ζωή σε αυτό που κάνει και αγαπά. Διαβάστε την περιγραφή μιας συνηθισμένης ημέρας του και θα καταλάβετε: "Η καθημερινότητά μου είναι αρκετά οργανωμένη. Αρχίζει νωρίς, πρωινό, 7 χιλιόμετρα τρέξιμο με το σκύλο μου, μετά σπίτι με δύο ώρες διάδρομο με νάρθηκες, ασκήσεις, βάρη, ενδυνάμωση, μεσημεριανό γεύμα, ξεκούραση και απόγευμα στο γήπεδο. Σε αριθμούς, είναι γεμάτες 5-6 ώρες προπόνησης τη μέρα, χωρίς τα πήγαινε-έλα. Το βράδυ αφιερώνω μία ακόμη ώρα στο σκύλο μου ανελλιπώς και έπειτα χαλαρώνουμε στο σπίτι (ναι, τότε καταφέρνουμε να ηρεμήσουμε με την κοπέλα μου)".

Σε όλη αυτή την καθημερινότητά του υπάρχουν φυσικά πολλά εμπόδια. Οι περισσότερες εγκαταστάσεις είναι ακατάλληλες για τα ΑμεΑ, τα πεζοδρόμια είναι ακατάλληλα για τα αμαξίδια, οδηγοί παρκάρουν πάνω στις ράμπες κλπ κλπ.

Όλα αυτά είναι μία ακόμα ημέρα στη «δουλειά» για τον Στέφανο ο οποίος τα βάζει όλα αυτά στην άκρη: "Τα προβλήματα στο δρόμο είναι τόσα πολλά που πλέον δε τα βλέπω καν! Μετά από 14 χρόνια έχω βρει τους δικούς μου τρόπους να τα αντιμετωπίζω. Πεζοδρόμια, μαγαζιά, υπηρεσίες, παρκαρίσματα, ράμπες. Το ’χω βρει.

Στο θέμα των αθλητικών εγκαταστάσεων υπάρχει μεγαλύτερο πρόβλημα. Κάνω 40 χλμ τη μέρα για το γήπεδο γιατί είναι από τα ελάχιστα με μερική πρόσβαση. Τουαλέτες, αποδυτήρια, είναι αστείο να τα συζητάω. Από το 2011 που ξεκίνησα είχα συνειδητοποιήσει τι με περίμενε, οπότε έχω βρει τον τρόπο να παρακάμπτω τα αρνητικά και δε με ενοχλεί και τόσο πολύ. Αυτό ισχύει για εμένα, με τη συγκεκριμένη αναπηρία. Δε μπορούνε όλοι. Κι εκεί έρχεται ο εγκλεισμός των ΑμεΑ".

Όσα είπε παραπάνω δεν σημαίνουν πως δεν θέλει επιτέλους να δει κάποια πράγματα να αλλάζουν στη χώρα μας. Όπως θα καταλάβετε και από τη συνέχεια της κουβέντας μας εστιάζει σε δύο τομείς, στην πολιτεία αλλά και στον τρόπο κατά τον οποίο οι οικογένειες στηρίζουν κάποιον με προβλήματα αναπηρίας.

Αν όσοι παίρνουν αποφάσεις ζούσαν μαζί μας την καθημερινότητα ενός μήνα, θα άλλαζαν πολλά

Τι θα ήθελε να γίνει λοιπόν αν του ζητούσαν τη γνώμη του; "Μπορώ να σου μιλάω για ώρες για αυτό. Είναι σημαντικό να μπαίνει κάποιος στον αθλητισμό από μικρή ηλικία. Όχι στον πρωταθλητισμό. Και για αυτό είμαι 100% σίγουρος γιατί ξεκίνησα τον αθλητισμό από 4-5 χρονών, ξέρω πως είναι και η μία πλευρά, δηλαδή των αρτιμελών, αλλά και η άλλη, δηλαδή των καροτσάτων. Και στις δύο πλευρές ξεκίνησα ως «παιδί».

Πρώτα απ’ όλα θα ζητούσα κάτι από τους γονείς ατόμων που γεννιούνται ή τους προκύπτει κάποια αναπηρία: να παροτρύνουν τα παιδιά τους στον αθλητισμό. Να μη τον φοβούνται. Ο αθλητισμός δεν κάνει καλό μόνο στο σώμα, που είναι πολύ σημαντικό, αλλά και στο μυαλό, στην ελευθερία και στην εκτόνωση. Φυσικά, ο γονιός έχει να αντιμετωπίσει εκατό προβλήματα στην ανατροφή ενός ατόμου με αναπηρίες. Αλλά δε βοηθά οι γονείς να είναι υπερπροστατευτικοί με τα παιδιά τους. Αυτό, βέβαια, είναι κάτι το οποίο χρειάζεται δουλειά για να το συνειδητοποιήσουν και να το ξεπεράσουν ως ένστικτο.

Εκεί, έρχεται η πολιτεία. Θα της ζητούσα να εκσυγχρονίσει την παιδεία προς τα άτομα με αναπηρία, για να πάμε κάποια στιγμή στα παραπέρα ζητούμενα. Διαπραγματευόμαστε τα ίδια ζητούμενα επί δεκαετίες. Εφόσον θέλουμε να είμαστε Ευρωπαίοι, δε μπορούμε να είμαστε επιλεκτικά. Οι Ευρωπαϊκές χώρες είναι έτη φωτός μπροστά σε αυτό τον τομέα. Εδώ έχουμε Ειδικά Σχολεία χωρίς αθλήματα, χωρίς δημιουργικές διεξόδους, χωρίς ‘επόμενη μέρα’. Έχουμε το ΠΙΚΠΑ που οι εγκαταστάσεις του στη Βούλα είναι τουλάχιστον καταθλιπτικές. Έχουμε Κέντρο Αποκατάστασης που θυμίζει εγκαταλελειμμένο κτήριο από ταινία θρίλερ. Ποιος γονιός χαίρεται να βλέπει το παιδί του εκεί; Εγώ πάντως δεν έβλεπα τη μέρα να βγω τότε. Σκέψου, για ένα γονιό πώς είναι. Το λάθος της πολιτείας είναι πως δε ζητά ποτέ τη συμβολή των ‘παθόντων’ για την όποια βελτίωση επιχειρεί. Είναι άλλο η θεωρία κι άλλο η πράξη. Αν καθόμασταν σε ένα τραπέζι ή ζούσαν μαζί μας την καθημερινότητα ενός μήνα, θα άλλαζαν πολλά".

Σε ανάλογο μήκος κύματος και οι συμβουλές που θα έδινε σε όσους αντιμετώπιζαν ανάλογο τραυματισμό. "Να προσπαθήσουν να κάνουν ό,τι τους έκανε χαρούμενους και πριν. Εγώ το είχα σκοπό και το κατάφερα από τα πρώτα χρόνια. Και είμαι χαρούμενος και, αν θέλεις, περήφανος για αυτό. Όσα μου έδιναν ζωή και ευχαρίστηση πριν το καρότσι τα κάνω και τώρα: τένις, οδήγηση, ταξίδια, διασκέδαση. Τα κάνω και τώρα απλά με διαφορετικό τρόπο.

Φυσικά, συμβάλει και η οικογένεια στην προσαρμογή και στην ελευθερία. Εγώ έδιωξα τη μάνα μου από το σπίτι μου στους 8 μήνες, επειδή δεν με άφηνε να πάρω ένα ποτήρι νερό ή το μπουκάλι από το ψυγείο μόνος μου. Δεν υπάρχει γονιός που να το κάνει από κακία, είναι ένστικτο όπως είπα και πριν. Αλλά είναι καταστροφικό σε αυτό το στάδιο προσαρμογής το να τα έχουμε όλα έτοιμα. Η αυτονομία στην καθημερινότητα είναι το πρώτο στοίχημα. Εάν το κερδίσεις, πας παρακάτω. Όπως ονειρεύεται ο καθένας μας το παρακάτω".

Αφήνουμε τα προβλήματα και πάμε στο κομμάτι του τένις. Πως είναι το τένις στην Ελλάδα μέσα από τα δικά του μάτια; "Ειδικά στις μικρές ηλικίες έχουμε πολλούς και καλούς παίκτες. Στο επίπεδο του αθλητισμού το τένις έχει αρκετά καλή εικόνα στην Ελλάδα. Ο πρωταθλητισμός και το μεγάλο βήμα είναι άλλη υπόθεση. Πόσο μάλλον για τα καρότσια".

Να επιστρέψω εκεί που ήμουν πριν από δύο χρόνια

Εκείνος όμως τι στόχους έχει: "Δυστυχώς τραυματίστηκα σε ένα εξαιρετικό σημείο για την αθλητική πορεία μου. Είχα 5 ατομικά ρεκόρ σερί, είχα φτάσει στο Νο17 της παγκόσμιας κατάταξης. Μου στοίχισε γιατί είχα παλέψει με πολλούς ‘δαίμονες’ για να το φτάσω. Τώρα πάω παρακάτω ήδη: πριν δύο χρόνια ήμουνα στο Νο17, πριν ένα χρόνο έπεσα στο102 , φέτος ξαναπήγα ήδη στο Νο60 – με ελάχιστα τουρνουά λόγω πανδημίας.

Θέλω να ξαναμπώ σύντομα στην πρώτη 40άδα για να είμαι ασφαλής για τους Παραολυμπιακούς του Τόκιο, που όλοι ευχόμαστε να πραγματοποιηθούν. Ο δεύτερος στόχος μου είναι να επιστρέψω στην πρώτη 20αδα. Ο τρίτος είναι η πρώτη δεκάδα και φυσικά το Grand Slam".

Η χώρα μας έχει τρεις μεγάλους αθλητές στο τένις, δεν έχει όμως και τα ανάλογα τουρνουά. Πόσο εύκολο θα ήταν να δούμε αγώνες υψηλού επιπέδου στη χώρα μας: "Καταρχάς, εύχομαι και στη Μαρία και στον Στέφανο αλλά και σε μένα, να είμαστε υγιείς για να μπορέσουμε να πάρουμε μέρος σε πολλά τουρνουά τουλάχιστον το 2021. Αν και είναι λίγο δύσκολα τα πράγματα, ελπίζω να επιστρέψουμε σύντομα στην κανονικότητα παγκοσμίως.

Τώρα για το τουρνουά, παλαιότερα είχαμε περισσότερες διοργανώσεις και σε αρτιμελείς και σε καρότσια. Δεν είναι τυχαίο το ότι και η Μαρία και ο Στέφανος έχουν για πολλούς λόγους τη βάση τους εκτός Ελλάδος. Αυτό είναι θλιβερό για την εικόνα της χώρας. Υπάρχουν οι υποδομές για μεγάλες διοργανώσεις στην Ελλάδα. Το εγχείρημα όμως θα πρέπει να πλαισιωθεί από τους αρμόδιους φορείς αλλά και από ιδιώτες. Τεχνογνωσία έχουμε να προσφέρουμε στους φορείς. Οι φορείς δεν ανταποκρίνονται. Σε κανένα άθλημα, από όσο ξέρω".

Για το τέλος του ζητήσαμε να μας πει τον μεγάλο του στόχο ο οποίος είναι ξεκάθαρος: "Ο μεγαλύτερος στόχος για έναν τενίστα είναι τα Grand Slam. Δεν υπάρχει κάτι άλλο. Αυτό είναι. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος και για μένα. Με τη διαφορά ότι στο Wheelchair Tennis αγωνίζονται οι πρώτοι 8 της κατάταξης και μόνον. Και αυτό είναι ακόμη μεγαλύτερη πρόκληση για εμένα".

Photo Credits: Νικόλαος Κατσαρός

 Sport24.gr

Ο..Θανάσης Καλογιάννης γεννήθηκε το 1965 στην Καρδίτσα και υπήρξε πρωταθλητής Ελλάδος στα 400μ με εμπόδια. Ήταν αθλητής του ΓΣ Καρδίτσαs

Δεν έβλεπε τίποτε άλλο εκτός από τον διάδρομό του στο κουλουάρ και τα εμπόδια. Ο Θανάσης Καλογιάννης αγνοούσε εκείνη την ημέρα στο Βουκουρέστι τις ιαχές των κοριτσιών που έλιωναν για ένα βλέμμα του, τις επευφημίες του κόσμου, τον ήλιο, τους αντιπάλους του στον αγώνα. Περίμενε να ακούσει τον ήχο του πιστολιού για να ξεχυθεί στο ταρτάν και να πετάξει με αυτό τον δικό του μοναδικό τρόπο στα 400 μέτρα, το αγώνισμά του. Εφυγε σαν βέλος και όταν τερμάτισε, το χρονόμετρο έδειξε 47.07, ενώ οι θεατές αποθέωναν ένα αγόρι που πανηγύριζε συγκρατημένα. Ο Καλογιάννης εκείνη την ημέρα στη Ρουμανία, παραμονή Δεκαπενταύγουστου του 1982, ήταν ένας έφηβος 16 ετών και έντεκα μηνών όταν έκανε πανελλήνιο ρεκόρ, το οποίο δεν αναγνωρίστηκε λόγω της ηλικίας του. 

Πανελλήνιοι αγώνες 1984. To ψηλό αγόρι με τα ξανθά μαλλιά και τα βαθύ μπλε μάτια θα περάσει με άνεση τα εμπόδια στα 400 μ., κάνοντας τα χρονόμετρα να σπάσουν και τους φωτογράφους να ζουμάρουν στο ιδρωμένο του πρόσωπο. Οι άνδρες τον χειροκροτούν και τα κορίτσια ζαλίζονται από την ομορφιά του. Τα ηχεία αναφέρουν το όνομά του. Θανάσης Καλογιάννης, ο νέος πρωταθλητής στα 400 μέτρα μετ’ εμποδίων. Την ίδια χρονιά ο αθλητής με την ψηλόλιγνη κορμοστασιά θα γράψει με χρυσά γράμματα το όνομά του στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Σπάει το προσωπικό του ρεκόρ και σε μια εποχή που ο στίβος δεν παινεύεται για πολλά μετάλλια, κερδίζει χρυσό μετάλλιο στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα.

Ηταν ο πρώτος Ελληνας αθλητής που έσπασε το φράγμα των 49 δευτερολέπτων στα 400 με εμπόδια (48.80), μια επίδοση που έκανε χρόνια να καταρριφθεί, ενώ σε ηλικία 19 ετών πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Αντζελες.

Yπήρξε αναμφισβήτητα το μεγαλύτερο ταλέντο της Ελλάδας στα 400 μ. και στα 400 μ. με εμπόδια. Ηταν ο Ελληνας «γιος του Ανέμου», αυτός που θα μπορούσε να έχει στεφθεί Ολυμπιονίκης αν δεν έπαιρνε την απόφαση να εγκαταλείψει πρόωρα τον στίβο

Δυστυχώς για τον ίδιο, ήταν εκπρόσωπος μια γενιάς αθλητών που δεν ευτύχησε να δει χορηγούς και οικονομικές διευκολύνσεις. Η τύχη δεν του χαμογέλασε ούτε στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης. Παρ’ όλα αυτά το βιογραφικό του ήταν πλούσιο από επιτυχίες: είχε στεφθεί πέντε φορές πανελληνιονίκης, είχε κατακτήσει τρία χρυσά βαλκανικά μετάλλια και ήταν δεύτερος στην Πανεπιστημιάδα του Ζάγκρεμπ. Συναθλητές του τον θυμούνται ακόμη να περιφέρεται με walkman στα αυτιά και να διαβάζει ψαγμένα βιβλία στους ξενώνες του Ολυμπιακού Σταδίου, όπου και έμενε.

Ήταν αγαπητός αλλά και μοναχικός, κουβαλώντας ίσως την πίκρα ενός αγοριού που έχασε τον πατέρα του στα 15 του χρόνια. Περνούσε ατελείωτες ώρες στο δωμάτιό του και είχε αδυναμία στη μητέρα του Ελένη, την οποία θεωρούσε φύλακα άγγελό του αλλά και στον αδελφό του Φίλιππο.

Ηταν ψαγμένος και κάποιες από τις ατάκες του έχουν μείνει αποτυπωμένες στη μνήμη των φιλάθλων, όπως αυτή που εκστόμισε όταν στα πρώτα βήματα της καριέρας του ρωτήθηκε από δημοσιογράφο ποιον αθλητή θεωρεί πρότυπό του. Ενώ όλοι περίμεναν να αναφέρει το όνομα του σούπερ σταρ της εποχής Καρλ Λιούις, τους άφησε άφωνους λέγοντας:

 O Θανάσης  «Έφυγε» από κοντά μας (23/10/2017) σε ηλικία 52 ετών. Ο θάνατος του ήταν ξαφνικός και οφείλεται σε πνευμονικό οίδημα και ανακοπή καρδιάς.

Αθλητής του ΓΣ Καρδίτσας, συμμετείχε δύο φορές σε Ολυμπιακούς αγώνες το 1984 και το 1992. Το 1986 ήταν 8ος στους πανευρωπαϊκούς, είχε ατομικό ρεκόρ στα 400μ, 45.90, και στα 400μ. με εμπόδια 48.80 από τις 19/7/87 όταν είχε πάρει το ασημένιο μετάλλιο στην Πανεπιστημιάδα του Ζάγκρεμπ, επίδοση που ήταν πανελλήνιο ρεκόρ ενώ είχε πετύχει άλλο ένα πανελλήνιο ρεκόρ νωρίτερα με 48.88 στις 9/7/86».