Ακολουθώντας τη ροή του Αχελώου, στη Δυτική Αργιθέα, με τον φακό του Βασίλη Αργύρη.

Τα γεφύρια είναι τεχνικά έργα που αποκαθιστούν τη συνέχεια των οδών, που διακόπτονται από φυσικά εμπόδια, ποτάμια, χείμαρροι, χαράδρες κλπ. Τα πρώτα γεφύρια αποτελούνταν από υλικά που παρείχε η φύση με ελάχιστη κατεργασία, δηλαδή κορμοί δέντρων και επιμήκεις πέτρινες πλάκες. Κατά τη ρωμαϊκή εποχή, για τις ανάγκες της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, κατασκευάστηκαν γεφύρια με περίσσεια τέχνη και αντοχή, πέτρινα μονότοξα ή πολύτοξα γεφύρια, χωρίς τη χρήση κονιάματος έτσι ώστε οι αρμοί μόλις διακρίνονται.

Στην ορεινή Καρδίτσα, συναντά κανείς πολλά τέτοια γεφύρια που την εποχή εκείνη ήταν τα μοναδικά περάσματα.

Ένα από τα περισσότερο εντυπωσιακά και άριστα σωζόμενο είναι το μονότοξο πέτρινο γεφύρι Λιάσκοβου (Πετρωτού).

Όταν πρόσφατα με το φαινόμενο ΙΑΝΟΣ, τα σύγχρονα γεφύρια παρασύρθηκαν από τα ορμητικά νερά, τα παλιά πέτρινα γεφύρια άντεξαν για μια ακόμη φορά.

Μάλλον, οι πρόγονοί μας κατασκεύαζαν καλύτερα τεχνικά έργα από εμάς.

 

Με τον φακό του Βασίλη Αργύρη

Ο ερασιτέχνης φωτογράφος, Βασίλης Αργύρης, σε ένα οδοιπορικό του στην ορεινή Δυτική Αργιθέα, φωτογράφησε το πανέμορφο μονότοξο πέτρινο γεφύρι Λιάσκοβου.

Ας το απολαύσουμε.

 

Σύντομο ιστορικό

Το μονότοξο πέτρινο γεφύρι του Λιάσκοβου (Πετρωτού) κατασκευάστηκε σύμφωνα με εικασίες τον 13ο αιώνα στο φαράγγι του Πετριλιώτη ποταμού στη θέση «Γέρακας» ή «Πυρήνα» Πετρωτού και έχει άνοιγμα τόξου 17 μέτρα και ύψος 11 μέτρα.

Βρίσκεται 600 μέτρα μετά τη διασταύρωση για Πετρωτό - Καλή Κώμη – Ελληνικά, στο δρόμο για Συκιά και Πηγές Άρτας και γεφυρώνει τα ρέματα Κουμπουργιανίτικο και Λιασκοβίτικο (Πλατανιά) λίγο πριν την ένωσή τους με τον Αχελώο ποταμό.

Στις μέρες μας κάποιοι άμυαλοι, έσκαψαν το κατάστρωμα της γέφυρας για να βρουν θησαυρό, μετακινώντας δεκάδες πέτρες με κίνδυνο πλέον από τα νερά της βροχής και την υγρασία να υπάρξει διάβρωση, με ότι αυτό συνεπάγεται για την στατική του κατάσταση.

#PressGreece

#ΘΕΣΣΑΛΙΑ

#ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ

 #alithianews.gr

 Κατασκευάστηκε από το Μητροπολίτη των Γεφυριών Βησσαρίωνα τον Β΄ το 1527- 1529 (και όχι το 1514, όπως μέχρι σήμερα γράφεται). Γεφύρωνε σε κατάλληλο σημείο τον Αχελώο ποταμό στα όρια Θεσσαλίας-Ηπείρου, τους νομούς Καρδίτσας και Άρτας και τους δήμων Αργιθέας και Τετραφυλλίας (σήμερα Γ. Καραϊσκάκη) πάνω στον αρχαίο δρόμο που από τους Γόμφους και μέσω της Αργιθέας-Κουτσοκαμάρας οδηγούσε μστην Αμβρακία (Άρτα). Ήταν το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι των Βαλκανίων σε υψόμετρο 435 μέτρα με άνοιγμα βάσης 49,50 μέτρα. Το περπατητό οδόστρωμα της γέφυρας –σε σχέση με το μήκος της (εκτιμάται για πάνω από 80 μέτρα) και το τρομερό ύψος της– είναι από τα πιο στενά. ΄Ηταν καμπυλωτό με καλντερίμι στην αρχή και ανεβαίνοντας κατέληγε σε πλατύσκαλο για να μειώνεται ο κίνδυνος. Από τη μεριά της Αργιθέας υπήρχε μονοπάτι με καλντερίμι που οδηγούσε στην Κούλια και ύστερα στη γέφυρα. Σήμερα αυτό έχει καταχωθεί και καταστραφεί από τα έργα του Φράγματος. Το μόνο κτήριο που σώζεται και θυμίζει το  παρελθόν και το θεογέφυρο είναι η ετοιμόρροπη Κούλια από τη μεριά της Συκιάς, ενώ από την πλευρά των Πηγών δεν υπάρχει τίποτα. Η Γέφυρα Κοράκου άντεξε στον χρόνο. Έζησε για 422 χρόνια, πέρασε σεισμούς, κατακλυσμούς, βαρυχειμωνιές και μανιασμένες  ατεβασιές του Άσπρου. Έμελλε, όμως, η μοίρα της να πέσει «θύμα» του Εμφυλίου στις 28 Μαρτίου του 1949. Αξίζει να σημειωθεί ότι πριν από δέκα περίπου χρόνια πρόσωπα και φορείς της περιοχής πρότειναν την ανακατασκευή της.
Η πρόταση έχει αγκαλιαστεί από την Τοπική Κοινωνία, την Πολιτεία και την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά παραμένει σε αναμονή. Επίσης, με αφορμή την ανατίναξη της γεφύρας στις 28 Μαρτίου, υπάρχει πρόταση καθιέρωσης της ημερομηνίας αυτής ως «Πανελληνία και Παγκόσμια Ημέρα Πέτρινων Γεφυριών»